آنکه مست آمدودستی به دل مازد ورفت

دراین خانه ندانم به چه سودازد ورفت

خواست تنهایی مارابه رخ مابکشد

تنه ای بردراین خانه ی تنهازدورفت

می خواهم ومی خواستمت تا قفسم بود

می سوختم ازحسرت عشق توبسم بود

عشق توبسم بودکه این شعله ی بیدار

روشنگرشبهای بلند قفسم بود

چهره مسیحائی اندوه توای عشق

دراین مهلکه فریادرسم بود

لب بسته وپرسوخته ازکوی تورفتم

رفتم بخدا گرهوسم بود بسم بود

کی رسم وفا این بود دلتنگی وخون خوردن

به هرکس که شودعـــــاشق باید زجفا مردن

به انگارکه دنیاراباغصه بنا کردند!

دغصه بزرگی را معنای خداکردند

برروی زمین هرگز ازعشــــق نشانی نیست!

درحسرت وغم مردند آنان که وفا کردند....!